viernes, diciembre 31, 2004

gràcies

gràcies a tots els quals haves estat amb mi aquest any.
gràcies a la destinació per haver-te conegut i per no haver fugit..jaja!!
gràcies per tots els records que em duc del 2004... en el 2005 espero que tot vagi millor per a tots.

gràcies

petons

| ""

viernes, diciembre 24, 2004

Carta

Queridos Reyes Magos:

He estado pensando en estos días festivos, cómo me he portado este año y la conclusión que saco es que la verdad, no me he portado realmente bien, bien... sólo bien a medias, o por ser sincera, regular tirando a bajo.

He protestado más que nunca, me he metido con los chulos de Educación Física a más no poder, me he reído de ellos y hasta lo he hecho público. También he discutido mucho con mis hermanos, sobre todo, con el mayor, y aún no entiendo las razones de su comportamiento. Le he echado en cara a mi padre que no he tenido una infancia normal como la de cualquier niño y a mi madre le he hecho sufrir con mi soberbia actitud. Este año también se han rajado un poco los lazos de amistad con algunos piñones, quizás por mis sentimientos o quizás porque ellas no entendían por qué actuaba de ese modo. Me he desesperado mucho con el sobreproteccionismo de mi abuela con su nieto favorito y he llegado a decir que quería largarme de casa y no verlos más. He aprendido en este largo año que sigo sin confiar en los chicos, sigo poniendo barreras a todo tipo de relaciones nuevas...

Por otro lado, creo haber ayudado a mis dos sis cuando me necesitaban y a mis chicos también, aunque sigo sin saber qué decirle a Iván cuando dice que estamos desaprovechando nuestra juventud. Marian debería de estar orgullosa de mí porque el número de entradas en la lista negra ha descendido... creo que ya no soy tan orgullosa como el año pasado e incluso Edu me ha dicho que estoy más simpática. Intento valorar las cosas chicas de la vida pero hay cosas que me sobrepasan y me hacen empequeñecer a mí. Este año he luchado por mis creencias aunque a mi madre le haya dado algún que otro disgusto. Me he llevado algún que otro berrinche pero lo he sabido llevar con el tiempo. Ya no digo a todo “me parece mal”, e intento ver otros puntos de vista. Me he reído muchísimo este año, incluso de mí, que supongo que es un paso para aceptarme cómo soy. Podría decir que mi pequeño infierno ya acabó, podría decir que ya no expulso mis entrañas por la boca y que me estoy queriendo un poco más. Es un gran paso para mí y qué pena que no pueda compartirlo con nadie más.

Para terminar decir que no tenía la intención de llenar la carta con mi vida, ni pidiendo regalos. Pienso que lo que se lleva por dentro y se regala tiene mucho más valor que otra cosa. Sólo quiero pedir una cosa. Sólo una. Pero es muy complicada, aunque es lo que más deseo en estos momentos. Por eso, deseo, pido, quiero... que el peke del grupo se ponga bueno YA y pueda disfrutar de estas fiestas en familia, como todo el mundo, que no tenga que estar encerrado en esas cuatro paredes blancas y frías solo, tó margi como dice él, porque su actitud es la de un crack, no se ha rendido y sigue dándonos ánimos a nosotros, muy fuerte sí. Es muy injusta la vida cuando te trata así. Y no puedo escribir más porque me entra la llorera esta débil que me caracteriza.
(Por otra parte no deja de rondarme en la cabeza los resultados de las pruebas de Noe y Estre... qué movida!)

Vivir se está convirtiendo en un deporte de riesgo y yo tengo demasiado vértigo como para poder seguir en las alturas y dar ánimos a quienes permanecen en lo alto.

Sin más...

Se despide Haushinka con estado indiferente al mundo.

| ""

jueves, diciembre 23, 2004

Ignorante

Muchas veces he oí­do que odiar es una palabra muy grande y muy fea que una persona no puede ni debe decir. Yo no sé si lo que siento dentro de mÃí ahora mismo es odio, algo tan grande dentro de mi pequeño cuerpo. Soy demasiado pequeña en este planeta de grandes. Ser pequeña significa no ser nada. Eres insignificante. Igual que los peces grandes se comen a los chicos, la gente grande empuja y pisotea a los chicos. Y yo ya estoy un poco hasta las pelotas de esta situación. He explotado, otra vez, pero a llorar. Mis lágrimas no cesan de bajar por mis mejillas. Y sólo hay un pensamiento en mi cabeza "estoy hasta la polla de todo", quiero largarme de aquÃí porque siento que nadie me comprende, y quiero gritar y que por fin, alguien se inmute cuando lo hago. No quiero llamar la atención y tampoco quiero que piensen que siempre me estoy quejando o protestando. Tengo mis motivos. En serio que los tengo. Pero nadie parece querer leerlos a través de mis pupilas.

No entiendo su actitud, su indiferencia. Tanto que han dado por nosotros y luchado por conseguir todo lo que tenemos y ahora él nos abandona de este modo. Yo realmente siento que es un abandono y no sé si algún día podré perdonarlo. No soy extremista, quiero ser realista y afrontar las cosas como han venido. No la odio, pero sí­ tengo mis diferencias por culpa de lo que está haciendo entre nosotros cuatro. No quiero ni nombrarla, ni pensar en ella: no se lo merece, pero tampoco él. Me parece muy egoísta por su parte ese acto. Pero los grandes se quedan callados, piensan que es normal. Pues yo no quiero esa clase de normalización en mi vida. No, no la quiero.

Por otro lado, he estado con Susan, me ha dicho que ha vuelto a soñar con la chica con la que se lió en aquel pub del puerto esa noche loca de borrachera. Quiere volver a verla. Para aclararse, dice ella. Poca gente le ha marcado de esa forma en su vida. A ella, que ya nada le sorprende. Ni siquiera sabe su nombre, qué irónico. Su "amigo" nada sabe de esto. Mejor. Porque no lo entendería y la tacharía de lo que todos estáis pensando. Por un simple beso, por una vez que fue decidida y dio rienda suelta a lo que queria. Es difícil de explicar, pero sé perfectamente lo que siente, quizás es comprensión y algo de "simbiosis" en este mundo loco.

Mejor no saber nada para no sufrir, en este aspecto, quiero ser una ignorante.

| ""

miércoles, diciembre 22, 2004

Si,bueno...

He ido a comer con Romi al Dunkin, al final ha estado bueno y todo...jeje. Luego nos hemos pateado mil tiendas para encontrar un regalo para su novio, y nos hemos venido con las manos vacías.

Cuando estabamos comiendo nos hemos enterado de que a Alvaro le han ingresado, y aislado, que es lo peor que podía pasar en estos momentos. Está con las defensas bajo cero y tiene peligro de contagio de cualquier cosa, por eso, le han aislado.

A la tarde, ha venido May a hacerme una visitilla y hemos hablado de todo un poco y más...:D! Mañana después de comer lo más seguro es que nos veamos.

Supongo que la alegría de hoy es la victoria del Geta :)!

Sin más protestas, Haushinka se despide en pijama, con los calcetines de Gales de vacas :p! y escuchando "Laura" de Scissors Sisters.

| ""

sábado, diciembre 18, 2004

Nadie se acordará...

...de nosotros cuando hayamos muerto. (No se me ha olvidado,eh Pet?) Peter se te echa de menos, esas conversaciones salidas de tono en clase de química y el que todos los profes nos llamasen la atención en clase por estar hablando,y esas experiencias con "la enana", jaja, jopee...

Si miro hacia atrás, me asombro de lo que han cambiado las cosas, sobre todo de un año hacia acá. Qué fuerte!
Hace un año, estaba ilusionada con un chico quw ahora es el novio de una amiga mía, la relación con esa amiga ahora ya no es como la de antes, porque es dificil asimilar todos los secretos que yo le conté sobre él y que de la noche a la mañana me diga que se gustan y que se va a arriesgar. Pués..suerte! Pero eso lo digo ahora, después de muchos meses después.
Por otro lado, nada del rollo de Alvaro se había asomado. Da un poco de vértigo pensarlo. Mis dos sis con novio! Y se las veía tan bien como ahora. Mis dos sis siempre han estado conmigo, eso no ha cambiado. A BFF la conocí en el verano de 1990...en la piscina. Jaja, y desde ese día pués como hermanas. Quién me lo iba a decir a mí. Y a ella.
No sé por qué pero me ha venido a la cabeza Rafa, BO!? qué será de él, la última vez que le vi después de años no fui capaz de ir a saludarle, joder! con las escapadas que nos habíamos marcado en la guarde...jaja! igual ya ni le vuelvo a ver, es muy fuerte que el destino nos haya puesto a los dos en Madrid, BO!? Los torbellinos de Murcia...jeje...con lo feliz que era yo alli, tengo mogollón de recuerdos, pero sobre todo, el tener la playa tan cerquita. Aigg...
Hace un año estaba jodida por Sociología, ahora es por Geografía.
Hace casi un año me volví a liar con el Ingenuo, y ahora nos giramos la cara para no saludarnos.
Hace un año no me hablaba con mi ex, ahora nos llevamos mejor que nunca.
...
Hace un año no sabía qué quería en mi futuro, ahora...tampoco. Eso no ha cambiado.

| ""

jueves, diciembre 16, 2004

Wonderwall

Acabo de caer en la cuenta que desde que me dijo el compi de Sugus que debía de peinarme...me he peinado todos los días!! Jajaja!!

A continuación, la increíble wonderwall; va por ustedes:

Today is gonna be the day
That they're gonna throw it back to you
By now you should've somehow
Realized what you gotta do
I don't believe that anybody
Feels the way I do about you now

Backbeat the word was on the street
That the fire in your heart is out
I'm sure you've heard it all before
But you never really had a doubt
I don't believe that anybody feels
The way I do about you now

And all the roads we have to walk along are winding
And all the lights that lead us there are blinding
There are many things that I would
Like to say to you
I don't know how

Because maybe
You're gonna be the one who saves me?
And after all
You're my wonderwall

Today was gonna be the day
But they'll never throw it back to you
By now you should've somehow
Realized what you're not to do
I don't believe that anybody
Feels the way I do
About you now

And all the roads that lead to you were winding
And all the lights that light the way are blinding
There are many things that I would like to say to you
I don't know how

I said maybe
You're gonna be the one who saves me?
And after all
You're my wonderwall

I said maybe
You're gonna be the one who saves me?
And after an
You're my wonderwall

Said maybe
You're gonna be the one that saves me
You're gonna be the one that saves me
You're gonna be the one that saves me

| ""

Año nuevo...

...vida nueva? No sé si se cumplirá el dicho, pero solo quiero que al menos vayamos a mejor. A veces me da vergüenza quejarme tanto de mi vida con todo lo que está pasando en este mundo loco.

Me acaban de llamar al teléfono y me han dicho que una del grupo se raja, que no viene a la fiesta, me ha dejado plantada con dos parejas, siempre me hace lo mismo, siempre me pasa lo mismo... no es que me preocupe mucho porque ellos cuatro son mis amigos pero no quiero sentirme una acoplada. Sé que no podré decir eso esta noche porque si no me van a llover los collejones y me vana decir que soy tontusa...pero bueno. A veces no sé ni qué pensar.

No me apetece mucho escribir, además, dentro de poquito vendrá mi mejor amiga a hacerme un recogido en el pelo de esos con lo que ella se siente realizada y yo me siento un poquito más guapa. :)! Tan solo quiero dar las gracias a todas aquellas personas que me han dado un abrazo cuando estaba mal, me han dado un besote cuando derramaba alguna lágrima, me han dado algún collejón por sentirme una mierda, me han escuchado refunfuñar y protestar,con los que me he reído, los que me han acompañado a algún conci después de meses de dar la coña e incluso los que no dicen nada pero han hecho que sepa que están ahí, supongo que es bueno saber que estás ahí :)!

Feliz año y que se cumplan todos los deseos!

| ""

^_^

Ya volví de las convivencias que al final resultaron ser cursillos y charlas... a veces es peor el remedio que la enfermedad. La primera noche ya teníamos las maletas hechas porque nos ibamos de ahí, mae mía vaya panda de kedaos! jeje...respeto todas las ideologías y creencias siempre que sean coherentes y no hagan a la persona parecer un atrapao. Y en este caso, más de uno, lo parecía.
En fin, queriendo olvidar los malos rollos y quedando con las esperiencias positivas.

Hoy he hecho un exam de bases que me ha salido regular. Lo peor es que por una vez en la vida me fío de las preguntas que me pasaron y...lo de siempre, la mala suerte me persigue! Ha cambiado la mayoría de las preguntas, parece ser que nuestra clase es un poco distinta, porque joder, los otros 3 grupos han tenido las mismas preguntas. Habrá que esperar a los resultados.

Ayer me hizo una visitilla mi BFF... :D! Qué salá! Y ná, me contó que mañana operan a mi cuñaete! A ver cómo va la cosa! Además he quedado con ella para ir al cine. Ya vorem! (nuestros planes nunca salen como queremos)

^_^ nada más que decir...! (por ahora)

| ""

miércoles, diciembre 08, 2004

Descubriendome

Llevo 3 días en casa que se están haciendo insoportables, todas las bronquillas me las llevo yo y no puedo más. Me siento como Malcolm que no puede decir lo que piensa porque sabe que si lo suelta, será peor. Simplemente digo lo que pienso y hago partícipe al resto de mi familia de lo que creo sentir, pero no, eso no vale, porque la conclusión que sacan es que soy una imbécil y niña malcriada. Y estoy hasta los cojones de esta casa, creo que todos los ideales se han tirado por la ventana y ahora más que nunca me hacen sentir vulnerable y realmente me entristece enormemente que piensen de ese modo de mí. Ya no sé ni qué siento. Y ahora que sé que hay gente que lee el blog no me apetece a echar pestes aquí y me como la cabeza pensando si hago bien en mantenerlo y escribir o debería dejarlo que se muriese en el ciberespacio digital (BO!?) y seguir con mis ralladas en mi copy. Empecé escribiendo en el copy al igual que en el blog con la intención de ordenar mis ideas, escribir siempre me ha ayudado, con el propósito de mejorar como persona y con la cosilla de que algún día, conociendome un poquito más, me pudiese querer más de lo que me quiero ahora. Porque siempre me he infravalorado y me siento una mierda. Pero ya no hago más estupideces y mi solución ya no es la que era (aún me cuesta escribirlo, no puedo...me apena demasiado). Me encantaría irme un poco a la mierda (como Ricardo Darín en El Hijo de la Novia), lo que realmente quiero ahora es desaparecer. Desaparecer para no ver las injusticias del mundo, para no sentir miedo, para no sentir angustia, para no llorar, para no hacer daño a nadie...desaparecer para no volver nunca jamás. Porque siento que me estoy perdiendo, que de hecho, ya me he perdido, y que ya no siento. No sé qué siento y eso es lo peor que podía sentir. Me espachurran con palabras y sólo me salen lágrimas. Sólo sé que no quiero que entres en mi vida, no quiero quererte, ni abrazarte, ni ilusionarme, ni encariñarme de ti, no quiero que me prestes tanta atención, ni que seas bueno conmigo. No me lo merezco. Acabaré por dar saltos encima de tu corazón y después de unos cuatro años, te diré que he cambiado y que quiero que seas mi amigo. Soy muy injusta cuando reduzco el alma de los demás al mismo nivel que la mía. No quiero que seas la consecuencia de mis experiencias, no quiero que me descubras en mi farsa ni en mi mundo. Quiero seguir pareciendo un bloque de hielo, dura, fría. Para nada quiero parecer sensible ni cariñosa. Quiero irme para no sufrir y no hacer sufrir a los demás. Marcharme para no sentirme sola y desgraciada cuando todos os hayais ido y habreis hecho vuestra vida. No quiero que sintais lástima ni pena por mí. Tampoco quiero que te vayas de mi vida auqnuee te lo esté pidiendo. Quiero saber qué quiero y no parecer siempre una contradicción. Quiero que me vean como alguien que tiene las ideas claras y quiero que algún día, Jandro se sienta orgulloso de mí, para nada quiero que piense que tiene una madre inestable y desequilibrada. Quiero ser especial para alguien y que me den abrazos sin yo pedirlos. Quiero seguir recibiendo mensajitos de cariño de mis sis, aunque yo no los reniegue. Quizás, quiero querer y creo que no puedo o no debo. Quiero saber qué siento para no hacer daño a nadie.

| ""

Huyendo (de nuevo)

Me voy. Son sólo 4 días, pero bueno, supongo que me vendrá bien. Me han dicho de irme mañana por la tarde a una convivencia en algún sitio de Madrid, volveré el domingo. Así que me pasaré otro finde sin ver a todos mis amigos, pero bueno, todo sea por encontrarme un poco más a mí misma y borrar (o esconder) un poco mi inestabilidad. Me he perdido mucho en estos días y no se ni dónde estoy ni qué pienso. Por eso he decidido irme. Me vendrá bien. Otra vez huyendo, qué triste, pero bueno, quizás vuelva renovada...jaja!

Estoy viendo "La banda del patio" con mi hermano pequeño, y hoy trata de las veces que Gus ha cambiado de colegio, como si fuese una hazaña o algo que renombrar, puff...con lo jodido que es. Paso de decir más de este tema, ni siquiera sé ni por qué lo escribo...

Bueno, a ver si hoy salgo un rato a tomar el aire (estaría bien ir a tomar tortitas con BFF :p!). Llevo dos días encerrada en casa y no hay nadie en el msn, cómo se nota que el compi de Sugus está de vacances en Roma...qué abandono! jeje... a pasarlo de PM! ;)!

| ""

lunes, diciembre 06, 2004

I hate him

Aquí la letra de una de las canciones que más me gustan: Nobody´s wife de Anouk. Es la caña! Y a quien no le guste, que no mire...(no era así?? jajaja).

"Porque no voy a consentir que dirijas mi vida como quieras, que lo crees que es bueno para mi lo mismo no lo es y porque cada vez me siento más persona y a ver si te das cuenta de que quiero llevar mi vida como me salga de las narices. Soy libre y no quiero estar atada a nadie.Aún así siento haberte jodido un poco la vida, quizás ésto es lo mejor para los dos" (Algo así es lo que te dije (o más bien,lo quería decirte) aquella mañana que nunca he olvidado... ^_^)


I'm sorry for the times that I made you scream
for the times that I killed your dreams
for the times that I made your whole world rumble

for the times that I made you cry
for the times that I told you lies
for the times that I watched and let you stumble

It's too bad, but that's me
what goes around comes around, you'll see
that I can carry the burden of pain
'cause it ain't the first time that a man goes insane
and when I spread my wings to embrace him for life
I'm suckin' out his love, 'cause I, I'll never be nobody's wife

I'm sorry for the times that I didn't come home
left you lyin' in that bed alone
was flyin' high in the sky when you needed my shoulder

you're like a stone hangin' round my neck, see
cut it loose before it breaks my back, see
I've gotta say what I feel before I grow older

I'm sorry but I ain't gonna change my ways
you know I've tried but I'm still the same
I've got to do it my own way

It's too bad, but hey, that's me
what goes around comes around, you'll see
that I can carry the burden of pain
'cause it ain't the first time that a man goes insane
and when I spread my wings to embrace him for life
I'm suckin' out his love, I, I'll never be nobody's wife

It's too bad, but hey, that's me
what goes around comes around, you'll see
that I can carry the burden of pain
'cause it ain't the first time that a man goes insane
and when I spread my wings to embrace him for life
I'm suckin' out his love, I, I'll never be nobody's wife

| ""

Kedadas

Ya sé que tengo un poquillo abandonado el blog, pero...joe, no doy más de mí.

Acaban de dar la noticia de las explosiones en España, qué ganas de joder la pava!! Pero bueno, según los socialistas estábamos en "una situación de diálogo"...para qué decir más.

El viernes 3 quedé con el compi de Sugus, me lo pasé muy bien y no me arrepiento para nada (cosa rara en mí porque me arrepiento de todo siempre). Se me pasaron las horas volando...y la peli estuvo genial (qué niño más salaete el del triciclo!). Lo demás, me lo guardó para mí (también lo del saltamontes...jeje). ->:p!<-

El sábado 4 también me lo pasé muy bien, fuimos a casa de Edu y allí nos juntamos unos 12 (de los cuales sólo conocía a 4). Pero bueno, prontito ya de risas y haciendo el pavo más que nunca... :D! Acabé con un mareillo grande, debe ser porque me bebí casi toda la botella de Martini yo solita y a palo seco...:S! Fue gracioso cuando me desperté y fui al baño y había gente durmiendo en el suelo... habrá que repetirlo.

Y para terminar, mandarle un bechi muy fuerte a mis dos sis...! Jope, no sé qué haría si no estuvieseis en mi vida (el destino, el destino..jaja!) qué grandes sois!

| ""